வெளிச்சம் velitcham tamil kavithai

வெளிச்சம்

தெரியாது...
என்ற வார்த்தையோடு
ஒரு உரையாடலை
நான் முடித்துக் கொள்ள
நினைக்கையில்
ஏன் தெரியாது
என்று கேட்டு
எப்போதும் யாராவது
தொடங்கி விடுகிறார்கள்
அர்த்தமற்ற வார்த்தைகளின்
அணி வகுப்புக்களை!

அறிந்திராத பக்கங்களை
எல்லாம் நுனி மடக்கி
யாராவது வாசிக்கச் சொல்கையில்
வேண்டாம் என்று...
உதடு பிரிக்கும் முன்பு
மனம் அவற்றை...
எட்டி உதைத்து நிராகரித்து
தூர தள்ளிதான் விடுகிறது..!

முக ஸ்துதிகளின்...
நச்சு முனைகளை
ஒடித்து குப்பையில் எறிந்து
மெல்ல சுருண்டு ஒதுங்கி
ஒடுங்கிக் கொண்டு
ஜன்னலோரப் பேருந்தில்
வேடிக்கைப் பார்க்கும்
முகமற்ற பயணியாய்
எப்போதும்
பயணிக்கிறது மனது!

அறிவின் கனத்தை
கழுத்தில் மாட்டிக் கொண்டு
ஆணவ இரைச்சலோடு
வருபவர்களை
எல்லாம் தூர நிறுத்தி
திருப்பி அனுப்பி
புன்னகையோடு வரும்
மனிதர்களை மட்டும்
சேர்த்துக் கொண்டு
வார்த்தைகள் இல்லாமல்
என்னோடு வாசம் செய்யுங்கள்
என்ற கட்டளையை
கண்களால் இட்டு பகிர்தலாய்
நகர்கிறது என்
இருட்டு பொழுதுகள்!

shared via